Mistrzyni olimpijska, dwukrotna mistrzyni świata, czterokrotna medalistka olimpijska, trzykrotna zdobywczyni Pucharu Świata, zwyciężczyni prestiżowego Tour de Ski.
Mistrzyni, wicemistrzyni i brązowa medalistka olimpijska z Vancouver oraz brązowa medalistka olimpijska z Turynu, podwójna mistrzyni świata i brązowa medalistka mistrzostw w Libercu (2009), dwukrotna wicemistrzyni i brązowa medalistka mistrzostw świata z Oslo (2011), trzykrotna zdobywczyni Pucharu Świata (2008/2009, 2009/2010, 2010/2011) i dwukrotna zdobywczyni Tour de Ski (2009/2010, 2010/2011), wicemistrzyni świata juniorów, dwukrotna młodzieżowa mistrzyni świata.
Absolwentka AWF im. Jerzego Kukuczki. Reprezentantka klubu AZS AWF Katowice. Pochodzi z Kasiny Wielkiej i tam też mieszka.
W Pucharze Świata Kowalczyk zadebiutowała 9 grudnia 2001 (sezon 2001/2002) w Cogne, zajmując 64. miejsce w kwalifikacjach sprintu stylem dowolnym na 1,5 km[11], zaś swe pierwsze punkty w zawodach tej rangi zdobyła 10 dni później. W następnych sezonach kilkunastokrotnie zajmowała w nich miejsca tuż za pierwszą dziesiątką, co zapewniło jej w sezonie 2004/2005 zakwalifikowanie się do grona czołowych zawodniczek tego cyklu. Ponadto zdobywała medale mistrzostw świata juniorów, Uniwersjady oraz kilkakrotnie tytuł mistrzyni Polski.
Jej wyniki podczas Mistrzostw Świata 2005 w Oberstdorfie (m.in. 4 miejsce na 30 km stylem klasycznym) były najlepszymi w historii startów polskich biegaczek narciarskich w imprezach tej rangi, zostały jednak anulowane po ogłoszeniu wyników testów antydopingowych, które w jej wypadku dały wynik pozytywny. 15 czerwca 2005 zdyskwalifikowano ją na 2 lata. Dyskwalifikacja była efektem wzięcia przez nią w dniu zawodów deksametazonu, niedozwolonego medykamentu z grupy glukokortykosteroidów, którym, jak twierdziła, leczyła kontuzjowane ścięgno Achillesa. Po kolejnych apelacjach zakaz startów został skrócony do 6 miesięcy i ostatecznie do sportowej rywalizacji Kowalczyk powróciła już w grudniu 2005.
Sezon 2005/2006
7 stycznia 2006 po raz pierwszy znalazła się na podium Pucharu Świata, zajmując 3. miejsce w biegu na 10 km techniką klasyczną w Otepää, a potem zajmowała jeszcze trzykrotnie 4. miejsce w zawodach tego cyklu. Łącznie w owym sezonie zdobyła 392 punkty, zajmując 13. miejsce w klasyfikacji generalnej.
24 lutego 2006 na trasie w Pragelato zdobyła swój pierwszy olimpijski medal, wywalczając brąz w biegu na 30 km techniką dowolną ze startu wspólnego podczas igrzysk w Turynie.
Sezon 2006/2007
27 stycznia 2007, ponownie w Otepää, osiągnęła historyczny sukces, wygrywając – jako pierwsza Polka w historii – zawody narciarskiego Pucharu Świata. Tego dnia Kowalczyk okazała się najlepsza na dystansie 10 km stylem klasycznym, deklasując wszystkie rywalki na swej ulubionej trasie[16]. Poza tym osiągnięciem raz zajęła 4. i raz 5. miejsce. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata za sezon 2006/2007 zajęła 8. miejsce zdobywając 484 punkty.
Podczas Mistrzostw Świata w Sapporo najwyższym miejscem Kowalczyk okazała się 9. pozycja w biegu łączonym na 15 km na dochodzenie, rozegranym 25 lutego 2007[17].
Sezon 2007/2008
22 stycznia 2008 w kanadyjskim Canmore, Kowalczyk wygrała drugie zawody w Pucharze Świata, a w następnych dniach jeszcze dwukrotnie stawała na podium. W sumie w całym sezonie raz zwyciężyła, dwa razy zajęła 2. i trzy razy 3. miejsce. W klasyfikacji Pucharu Świata w biegach narciarskich za sezon 2007/2008 zdobyła 1096 punktów i zajęła 3. miejsce, jako pierwsza zawodniczka w historii polskiego narciarstwa stając na podium łącznej klasyfikacji.
Sezon 2008/2009[edytuj]
W łącznej klasyfikacji Tour de Ski Justyna Kowalczyk zajęła czwartą pozycję. Wkrótce później polska biegaczka odniosła kolejne zwycięstwa w zawodach Pucharu Świata: 17 stycznia 2009 r. w Whistler na 15 km biegu łączonego, 24 stycznia w Otepää na 10 km stylem klasycznym i 14 lutego w Valdidentro na 10 km stylem klasycznym.
Po kolejnych zwycięstwach – 8 marca w Lahti na 10 km stylem dowolnym oraz na dystansie 25 km w Falun, podczas Finału Pucharu Świata, rozgrywanego w dniach 18-22 marca – 22 marca 2009 Justyna Kowalczyk zdobyła Puchar Świata za sezon 2008/2009, wygrywając łącznie w pięciu zawodach w tym sezonie i zajmując czterokrotnie niższe miejsca na podium. Została tym samym pierwszą w historii narciarką klasyczną, która wygrała klasyfikację łączną Pucharu Świata, pochodzącą z kraju, który nigdy nie organizował zawodów Pucharu Świata w biegach narciarskich. Przy okazji zdobyła najwięcej w historii punktów w jednym sezonie Pucharu Świata w biegach narciarskich – 1810.
Mistrzostwa świata w Libercu
19 lutego 2009 w biegu na 10 km techniką klasyczną Kowalczyk zajęła 3. miejsce na mistrzostwach świata w Libercu. Tym samym zdobyła pierwszy medal mistrzostw świata w historii polskich kobiecych biegów narciarskich. 21 lutego 2009 Kowalczyk osiągnęła jeszcze większy sukces, zdobywając złoty medal w biegu na 15 kilometrów (7,5 kilometra techniką klasyczną i 7,5 kilometra techniką dowolną). Pięć dni później polska sztafeta biegaczek w składzie Justyna Kowalczyk, Kornelia Marek, Sylwia Jaśkowiec, Paulina Maciuszek zajęła szóste miejsce – najlepsze w MŚ od ponad 40 lat. 28 lutego 2009 Kowalczyk zdobyła drugi złoty medal na MŚ w Libercu, w biegu na 30 kilometrów techniką dowolną. Było to jej trzecie podium w tych mistrzostwach. Zarazem mistrzostwa w Libercu zapisały się za sprawą Kowalczyk jako najlepsze spośród dotychczasowych występów reprezentacji Polski (w 1978 r. w Lahti Józef Łuszczek wywalczył dwa medale – złoty i brązowy, potem Adam Małysz w 2001 r. zdobył złoto i srebro, a w 2003 r. – dwa złote krążki).
Sezon 2009/2010
Sezon 2009/2010 rozpoczęła od 12. miejsca w Beitostølen w biegu na 10 km techniką dowolną, rozegranego 21 listopada 2009 r. W następnych zawodach w Kuusamo 28 listopada, w sprincie na dystansie 1,2 km wygrała pierwsze swoje pucharowe zawody w tej specjalności, pokonując Słowenkę Petrę Majdič. 19 grudnia 2009 w słoweńskiej Rogli zdobyła 2. miejsce w sprincie stylem klasycznym za Norweżką Marit Bjørgen, zaś dzień później odniosła drugie zwycięstwo w sezonie, triumfując w biegu masowym na 15 km stylem klasycznym.
1 stycznia 2010 jako faworytka wystartowała w czwartej edycji Tour de Ski, kończąc 2,8-kilometrowy prolog w Oberhofie na trzecim miejscu. W następnych biegach zawodów zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Świata jeszcze kilkakrotnie plasowała się w czołówce poszczególnych wyścigów, wygrywając w Oberhofie 2 stycznia bieg na 10 km i 7 stycznia w Dobbiaco na 5 km techniką klasyczną. Przed finałowym startem we włoskim Val di Fiemme znajdowała się na drugim miejscu za Słowenką Petrę Majdič, do której miała 31,4 s straty powstałej na skutek kraksy, w której uczestniczyła na końcowych kilometrach przedostatniego etapu. 10 stycznia, na ostatnim dziewięciokilometrowym odcinku zdecydowanie pokonała Słowenkę, najpierw dochodząc ją na 7,4 km, a na ostatnim kilometrze podejścia na morderczy stok Alpe Cermis wyprzedzając ją o 19,2 s. Oprócz prestiżowego zwycięstwa zainkasowała 400 pkt do klasyfikacji Pucharu Świata i 150 tysięcy franków szwajcarskich.
16 stycznia 2010 w estońskim Otepää wygrała bieg na 10 km stylem klasycznym, pokonując Marit Bjørgen i Aino-Kaisę Saarinen. Kolejne zwycięstwo odniosła tydzień później, 23 stycznia 2010 r. w Rybińsku, wygrywając bieg łączony 7,5 + 7,5 km.
Wywalczyła Kryształową Kulę, Małą Kryształową Kulę w biegach dystansowych i Małą Kryształową Kulę w sprintach. Jako pierwsza w historii zdobyła ponad 2000 punktów w Pucharze Świata.
Igrzyska olimpijskie – Vancouver 2010
Podium biegu na dystansie 30 km techniką klasyczną na Igrzyskach olimpijskich Vancouver 2010
Jako liderka klasyfikacji Pucharu Świata uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich. W pierwszej konkurencji, 15 lutego w biegu na 10 km techniką dowolną zajęła 5. miejsce, nieznacznie przegrywając czwarta lokatę ze Szwedką Anną Haag. Dwa dni później, w sprincie indywidualnym stylem klasycznym zdobyła srebrny medal, przegrywając jedynie z późniejszą trzykrotną mistrzynią tych igrzysk Marit Bjørgen, a pokonując Słowenkę Petrę Majdič, która startowała, jak się później okazało, z żebrami złamanymi wskutek upadku przed eliminacjami. W kolejnym biegu, łączonym 2x7,5 km stylem klasycznym i dowolnym, wywalczyła brązowy medal, wygrywając na finiszu o pół stopy z Norweżką Kristin Størmer Steirę. Nie startowała w sprincie drużynowym, a w sztafecie 4x5 km, biegnąc na drugiej zmianie techniką klasyczną, osiągnęła najlepszy czas wśród zawodniczek startujących tą techniką. Przejmując zmianę od Kornelii Marek zniwelowała dużą stratę i wyprowadziła polską sztafetę na prowadzenie na półmetku zawodów. Wynik ten został później anulowany z uwagi na wykrycie zabronionych środków dopingowych w organizmie Kornelii Marek[18]. W ostatnim biegu igrzysk, 27 lutego wystartowała na dystansie 30 km techniką klasyczną. Zawody te wygrała, pokonując Bjørgen na finiszu o 0,3 s[19]. Był to drugi złoty medal reprezentanta Polski w historii Zimowych Igrzysk Olimpijskich, po sukcesie Wojciecha Fortuny na igrzyskach w Sapporo w 1972 r.
Sezon 2010/2011
Sezon 2010/2011 rozpoczęła od 7. miejsca w biegu na 10 km rozegranym w Gaellivare. Podczas inauguracyjnego konkursu mini touru Ruka Triple rozgrywanego w sprincie stylem klasycznym, Justyna zajęła 11. pozycję ze względu na przesunięcie za zrobienie kilku kroków stylem łyżwowym. W kolejnym biegu na 5km stylem klasycznym, o ponad 2 sekundy przegrała z Marit Bjørgen. W biegu na 10 km stylem dowolnym z handicapem zajęła 3. miejsce po fantastycznym wyprzedzeniu na podbiegu Szwedki Charlotte Kalli. Cały cykl Ruka Triple ukończyła na 2. miejscu za zwyciężczynią Marit Bjoergen.
Kowalczyk nie wystartowała w Düsseldorfie. Pojawiła się dopiero w Davos. W pierwszym biegu rozgrywanym na 10 km stylem dowolnym, zajęła 2. miejsce przegrywając o 30 sekund z Marit Bjoergen. Dzień później w sprincie stylem dowolnym, Polka zajęłaby 3. pozycję, lecz została cofnięta na miejsce 6. z powodu blokowania na finiszu Amerykanki Kikkan Randall. 18 grudnia we francuskim La Clusaz zajęła 2. miejsce w biegu na 15 km stylem dowolnym, przegrywając z Marit Bjørgen o 1 sekundę.
W ramach Tour de Ski wygrała 31 grudnia prolog w Oberhofie, pokonując o 1,5 sekundy Szwedkę Charlotte Kallę. Dzień później zwyciężyła w biegu na dochodzenie na 10 kilometrów stylem klasycznym. 2 stycznia w Oberstdorfie zajęła 2. miejsce w sprincie przegrywając ze Słowenką Petrą Majdič, dzień później zaś zajęła 5. miejsce w biegu łączonym 5 km + 5 km. Najgorszy start w zawodach zanotowała w sprincie techniką dowolną. Udział w nim zakończyła na ćwierćfinale, zajmując ostatecznie 22. pozycję. Dużo lepszy występ zanotowała w biegu pościgowym na 15 km techniką dowolną, w którym zmagania zakończyła na 1. pozycji, jednak rywalki zmniejszyły stratę w klasyfikacji generalnej cyklu. W kolejnym biegu na 10 km stylem klasycznym w Val di Fiemme, Justyna Kowalczyk biegnąc przez dłuższy czas z Norweżką Therese Johaug pokonała wyraźnie pozostałe rywalki, zwyciężając powiększyła przewagę do ponad dwóch minut nad drugą w klasyfikacji Włoszki Marianną Longą. 9 stycznia 2011 roku w ostatnim biegu Tour de Ski Polka obroniła wypracowaną dzień wcześniej przewagę zwyciężając po raz drugi z rzędu w Tour de Ski. Finałowy etap z morderczą wspinaczką na Alpe Cermis wygrała aktywna dzień wcześniej Johaug, niwelując końcową stratę do Polki o dwie minuty i plasując się na drugim miejscu w klasyfikacji generalnej Tour de Ski.
Po Tour de Ski odpuściła starty w Libercu. Pojawiła się dopiero w Otepaa, gdzie na 10 km techniką klasyczną musiała uznać wyższość Marit Bjoergen. Dzień później zajęła 4. miejsce w sprincie. Po dwóch tygodniach przerwy puchar świata zawitał do Rybińska. Tam Kowalczyk podczas nieobecności Bjoergen wygrała pierwszy bieg łączony 5+5 km, wyraźnie przed Marianną Longą i Aino Kaisą Saarinen. Dzień później była trzecia w wyścigu sprinterskim stylem dowolnym. Podczas ostatniego sprawdzianu przed Mistrzostwami Świata, Polka była 2. w biegu na 10 km techniką klasyczną w norweskim Drammen. Zapewniła sobie dzięki temu trzeci triumf w karierze w klasyfikacji dystansów. Dzień później Kowalczyk odpadła w ćwierćfinale sprintu (złamała kijek na podbiegu) i została sklasyfikowana w trzeciej dziesiątce. Mimo 28. pozycji w sprincie Kowalczyk zapewniła sobie trzeci z rzędu triumf w PŚ, co wcześniej w historii udało się tylko Fince Marjo Matikainen w latach 1985-1988.
Mistrzostwa świata w Oslo-Holmenkollen[edytuj]
Justyna Kowalczyk i Marit Bjoergen podczas biegu na 30 km stylem dowolnym na Mistrzostwach Świata w Oslo 2011
W pierwszej konkurencji mistrzostw Justyna Kowalczyk zajęła 5. miejsce w sprincie indywidualnym techniką dowolną. Był to najlepszy występ polskiej zawodniczki w tej konkurencji w historii mistrzostw świata. Zwyciężyła Marit Bjoergen. Drugą konkurencją był bieg łączony, w którym Kowalczyk broniła mistrzowskiego tytułu z Liberca. Jednak i tu faworytka gospodarzy Bjoergen okazała się najlepsza. Polce przypadł w udziale medal srebrny. Był to jej czwarty krążek wywalczony w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym i ósmy w karierze seniorskiej, uwzględniając igrzyska olimpijskie. W biegu na 10 km stylem klasycznym Justyna Kowalczyk ponownie zajęła 2. miejsce i zdobyła swój dziewiąty medal w karierze na imprezie najwyższej rangi. Polska zawodniczka prowadziła przez większą część trasy, jednak w końcówce osłabła, co wykorzystała Marit Bjoergen, zdobywając swoje trzecie złoto w tych mistrzostwach. Kolejny start Justyna Kowalczyk zanotowała w sztafecie 4 × 5 km. Kowalczyk pobiegła na drugiej zmianie (styl klasyczny), wyprowadzając polską reprezentację z 12. na 4. pozycję. Biegnące po niej Paulina Maciuszek i Agnieszka Szymańczak nie zdołały utrzymać tak wysokiego miejsca. Ostatecznie Polki przybiegły jako ósme. Partnerką Kowalczyk (na pierwszej zmianie) była także Ewelina Marcisz. 5 marca Kowalczyk zdobyła brązowy medal w biegu na 30 km stylem dowolnym, za Therese Johaug i Marit Bjoergen. Był to dziesiąty medal Kowalczyk w imprezie najwyższej rangi. Polska biegaczka tym samym zrównała się w liczbie medali z Adamem Małyszem.
